(młodzież +10 lat/dorośli)

Pełno kontaktowy, najtwardszy i najbardziej widowiskowy styl karate – nabywanie umiejętności realnej walki, nauka self defence, egzaminy na stopnie uczniowskie i mistrzowskie, dla chętnych możliwość udziału w rywalizacji sportowej na szczeblu krajowym i międzynarodowym

Dlaczego młodzież i dorośli powinni trenować karate?

Treningi Karate Kyokushin to idealny sposób, by poznać praktyczne zastosowanie sztuk walki: pozycji, uderzeń, kopnięć i bloków. To również jedna z najlepszych metod kształtowania poszczególnych zdolności motorycznych, takich jak siła, wytrzymałość, szybkość oraz gibkość. Intensywne treningi mają przede wszystkim pomóc zapomnieć o trudach dnia codziennego, poprawić ogólną sprawność fizyczną uczestników, korzystnie wpłynąć na zdrowie oraz poznać metody skutecznej samoobrony.

Dzięki systematycznemu treningowi poprawisz swoją wydolność, wzmocnisz główne partie mięśniowe, nauczysz się prawidłowego wykonywania technik ręcznych i nożnych, popracujesz nad swoją sylwetką, zredukujesz tkankę tłuszczową, zwiększysz pewność siebie i pozbędziesz się negatywnych emocji.

Treningi Karate prowadzone są z poszanowaniem zasad dydaktyki i metodyki zajęć sportowych, ale w atmosferze dyscypliny i samurajskich tradycji. Ich celem jest wszechstronny i harmonijny rozwój psychofizyczny ćwiczących oraz nabycie rzeczywistych umiejętności walki.

Program zajęć dla młodzieży i dorosłych obejmuje:

• przygotowanie do walki w pełno-kontaktowym systemie sportowym knock-down,
• nauka podstawowych technik karate,
• trening na workach i tarczach, ćwiczenia siłowe, wytrzymałościowe, szybkościowe i „rozciągające” gwarantujące szybki wzrost sprawności fizycznej,
• CrossFit,
• „Sparingi” – walki treningowe- dostosowane do wieku, sprawności i stopnia zaawansowania, techniki skutecznej samoobrony,
• przygotowanie do startów w turniejach karate krajowych i międzynarodowych (dla chętnych).

Masutatsu Oyama najwybitniejszy karateka minionego stulecia twierdził, że karate to „sztuka i filozofia walki”, która rozwinęła się na przestrzeni wieków. W naszym kręgu kulturowym pojęcie sztuki kojarzy się z muzyką, malarstwem, rzeźbą – w Japonii również z karate, judo, akido, kendo lub ikebaną. Te dyscypliny sztuki łączy ze sobą idea perfekcji i pełnego wewnętrznego zaangażowania. Karate oprócz wzmocnienia ciała uczy opanowania i poczucia wewnętrznego spokoju, jest sposobem doskonalenia własnego charakteru. Prawdziwe karate można praktykować przez całe życie doświadczając wciąż nowych doznań wewnętrznych wynikających z osadzenia tej sztuki w głębokiej duchowej tradycji oraz podłożu przejawiającym się w medytacji, dyscyplinie, ceremonii i etykiecie dojo.

Masutatsu Oyama urodził się 27 lipca 1923 r. w wiosce w południowej Korei jako Young-I-Choi. Dwa lata później rodzice wysłali go do siostry do Mandżurii. Tu zainteresował się sztuką Osiemnastu rąk- formą chińskiego Kempo. Do Korei powrócił w wieku w wieku lat 12. W 1938 r. rozpoczął naukę w Szkole Lotniczej w Tokio. W wieku 17 lat miał już 2,a w wieku 22 – 4 dan w judo. Przed skończeniem dwudziestego roku życia zdobył 4 dan w karate. Następną sztuką walki jaką się zainteresował było Karate Goju-ryu, którego uczył się u koreańskiego mistrza, członka sekty Zen- So Nei Chu. Za jego sprawą odkrywa tajniki filozofii Zen. W 1946 r. Masutatsu Oyama rozpoczął studia na wydziale wychowania fizycznego Uniwersytetu Waseda. Wkrótce decyduje się na wzięcie udziału w Mistrzostwach Japonii w Karate i zdobywa mistrzostwo.

W 1948 ma miejsce tragiczny wypadek. Podczas bójki zaatakowany Oyama zabija przeciwnika jednym ciosem. Za radą mistrza So Nei Chu postanawia opuścić cywilizację na jakiś czas i udaje się w góry. „Mój dzień zaczynał się o czwartej rano. Gdy tylko się obudziłem, biegałem do najbliższego potoku, by się umyć w zimnej wodzie. Po śniadaniu, które składało się z porcji ryżu i ziarenek grochu, czytałem aż do południa. Trening rozpoczynałem po południu. Uderzałem w drzewa oplecione w winorośla technikami ręcznymi seiken, nukite, shuto oraz nożnymi. Przez cały ten osiemnastomiesięczny okres nie było dnia bym odpoczywał. Wieczorami siadałem przed ścianą mojego szałasu, na której narysowany był okrąg i wpatrywałem się w niego. To było moje ćwiczenie koncentracji i uwalnianie rozumu od myśli oraz z niczym nie związanych pomysłów. Z czasem zmieniłem jednak metodę ćwiczenia umysłu. Moim wyzwaniem stała się skała. Pozbierałem kamienie, które odpowiadały mi kształtem i wielkością. Następnie usiłowałem je przełamać na pół techniką shuto. Niestety, moje próby były bezskuteczne. Jednak nie poddawałem się. Przez kolejne dni nadal starałem się osiągnąć zamierzony cel. Nocami przesiadywałem w swoim szałasie ze wzrokiem utkwionym w kamień, który leżał przede mną. To była moja nowa metoda ćwiczenia koncentracji. Pewnego razu, gdy była pełnia księżyca, coś się we mnie poruszyło. Oto poczułem w sobie moc, która dała mi wiarę w rozbicie leżącego tuż obok głazu. Uklęknąłem i zastosowałem technikę shuto. Kamień rozpadł się na dwie równe części. Zrobiłem to! Od tamtej pory codziennie rozbijałem dłonią wiele kamieni. Gdy opuszczałem leśną pustelnię, wkoło szałasu było pełno porozbijanych głazów.”

Wkrótce po powrocie z gór Oyama zdecydował się na Test hyakushin-kumite („stu walczących ludzi”). Wybrał ten test za sprawą przyjaźni z judoką – Mashiko Kimurą który jako jedyny przeszedł test Hyakushin-nage („stu ludzi wykonujących rzuty”). Jako przeciwników wybrał swoich najlepszych uczniów. Jedna walka miała trwać 2 min. Po przejściu kolejki Oyama powtarzał walki aż odbył ich 100. Aby dotrzeć do granicy możliwości powtarzał test przez kolejne 2 dni, odbywając w sumie 300 walk. Robił tylko krótkie przerwy co 20 walk, a sen ograniczył do minimum. Chciał przedłużyć test do 4 dni, ale zabrakło mu przeciwników, gdyż walki odbywały się w pełnym kontakcie i bez ochraniaczy. Wielu z jego uczniów stanęło do walki tylko raz z powodu odniesionych kontuzji.

W 1952 Masutatsu wyjechał do USA chcąc popularyzować swoje karate, które nazwał „ekstremum prawdy”- Kyokushin. To tu New York Times nazwał go Boską Ręką. W 1954 powrócił do Japonii i założył swoje pierwsze dojo. 1 października 1963 r. powstaje Międzynarodowa Organizacja Karate Kyokushinkai z centralnym Dojo Honbu w Tokio. Ponad 20 uczniów zdobywa czarne pasy. W rok później organizacja zostaje oficjalnie uznana na świecie. E Sato, były premier Japonii, laureat nagrody Nobla otrzymuje tytuł Kaicho ( prezydenta ), M. Oyama zostaje Kancho (dyrektor) Kokushinkai – kan. W roku 1974 Kancho Oyama otrzymuje 9 dan z rąk Międzynarodowej Organizacji Kyokushinkai. W listopadzie 1993 r. Ostatni Samuraj przybył do Polski na odbywający się w Katowicach Puchar Europy w Kyokushin Karate Oyama Cup. To była jego ostatnia podróż zagraniczna- Masutatsu Oyama zmarł 26 kwietnia 1994 r. na raka płuc. Miał 71 lat i posiadał ostatni stopień – 10 dan.

Masutatsu Oyama uważał, że wszystko w karate opiera się na ciężkiej pracy nad sobą i nie ma tu miejsca na żaden mistycyzm. Przykładał jednocześnie ogromną wagę do kultury osobistej.

Mawiał:

• „Należy być silnym jak lew, a zarazem szlachetnym jak kwiat. Poprzez trening można dotrzeć do bram niebios.”
• „Moje motto brzmi: sztuki walki zaczynają się i kończą na uprzejmości, a maniery muszą być nienaganne.”
• „Prawdziwymi zwyciezcami są ci którzy zwycięzają w pojedynkach dnia codziennego.”
• „Jeśli nie pokonasz swojej tendencji do poddawania się zbyt szybko, twoje życie będzie prowadzić donikąd.”
• „Wszystkie egoistyczne żądze powinny zostać spalone w łagodzących płomieniach ciężkiego treningu.”
• „Nie jest ważna przegrana czy wygrana, ale doskonalenie samego siebie.”
• „Ten, kto pokonuje innych, jest silny. Ten, kto pokonuje siebie, jest potężny.”
• „Przyjaciel zawsze cię może zdradzić, stary wróg nigdy cię nie zawiedzie.”
• „Kto nie dąży do rzeczy niemożliwych nigdy ich nie osiągnie.”
• „Trenuj tak, abyś mógł przyjąć każdy cios, atakuj tak, abyś nie musiał przyjąć następnego.”
• „Ból nie istnieje, to tylko samoobrona naszego umysłu.”
• „Gdy nie dajesz rady, a walczysz dalej… zaczyna się Kyokushin”

Etykieta i przysięga Dojo

Etykieta Dojo jest zbiorem zasad, regulujących zachowanie się karateki w sali ćwiczeń i nie tylko. Oprócz aspektów czysto etycznych zawiera w sobie elementy kurtuazyjne, przewijające się w ukłonach i pozdrowieniach, a także specyficzny ceremoniał, wprowadzający ćwiczących w swoistą atmosferę towarzysząca treningom karate. Bardzo ważnym czynnikiem sportu zwłaszcza jeśli chodzi o sztuki Budo jest również dyscyplina. Kyokushinkai-kan Karate Honobu w Tokio przestrzega tak niewiarygodnie dyscypliny, że nikomu nawet na myśl nie przyjdzie ją złamać.

Wejście do Dojo (miejsce ćwiczeń) to nie tylko wejście do budynku, ale także do świątyni. Wchodząc do sali i wychodząc z niej pozdrawiamy w milczeniu „Chiden” (świątynię Dojo) wykonując ukłon górną połową ciała, pochylając głowę (ułożenie stóp jak przy Fudo-Dachi). Wyrazisz w ten sposób szacunek do miejsca ćwiczeń i znajdujących się wewnątrz osób, a temu co robisz nadasz właściwą rangę. Pozdrawiamy również wszystkich głośnym „Oesh. Nie spóźniaj się na zajęcia. Jeżeli jednak dojdzie do tego to siądź w siadzie klęcznym (Zazen) w wyznaczonym do tego miejscu i czekaj na znak prowadzącego, po którym będziesz mógł włączyć się do zajęć.

Zbiórka – uczniowie oraz starsi (sempai) ustawiają się według stopni frontem do prowadzącego trening. Najstarszy rangą (sempai) staje jako pierwszy, pozostali ustawiają się za nim według stopni zaawansowania tj. w pierwszym szeregu siedzą zawodnicy z najwyższymi stopniami, w ostatnim zawodnicy bez stopni.

Na komendę „Seiza” siadamy w pozycji „Zazen” (na kolanach, pośladki na piętach, a zaciśnięte pięści na pachwinach).

Na komendę „Mokuso” (medytacja) wszyscy zamykają oczy i następuje medytacja Zen. Jest to stan, który rozpoczyna się odprężeniem umysłu i ciała przed treningiem. Skoncentruj się na oddechu, spróbuj rozluźnić możliwie wszystkie mięśnie, oderwij się od kłopotów dnia codziennego. Skoncentruj się oczekującej Cię pracy, by efekty były możliwie największe, by czas przeznaczony na zajęcia nie był czasem straconym.

Na komendę „Mokuso yame” (koniec medytacji) otwieramy oczy.

Na komendę „Shinden ni rei” (ukłon dla miejsca ćwiczeń,świątyni) wykonujemy ukłon w przód z jednoczesnym podparciem rąk na obu pięściach przed sobą. Ważne jest aby pośladki przywierały do pięt a głowa była skierowana do przodu.

Następnie nauczyciel obraca się twarzą do uczniów, po czym prowadzący ceremoniał woła odpowiednio:

Shihan-ni-rei – ukłon dla mistrza, profesora (jeśli nauczyciel posiada 5 Dan i powyżej)
Sensei-ni-rei – ukłon dla mistrza, nauczyciela, który posiada stopień do 4 Dan
Sempai ni rei – ukłon w stronę „starszych rangą
Otagai ni rei – ukłon wzajemny – dla pozostałych
Po każdej komendzie wszyscy kłaniają się z głośnym „Oesh”. Po ceremonii oczekujemy na dalsze polecenia dotyczące treningu.

W czasie trwania zajęć musisz podporządkować się prowadzącemu. Ćwiczysz na jego wyraźne polecenie lub przyzwolenie. Wykonując polecenia w skupieniu i ciszy, możesz ustrzec się przed wypadkiem. Podczas rozmowy z nauczycielem przyjmujemy pozycję „Fudo-dachi”. Na uwagi prowadzącego odpowiadaj ukłonem z głośnym „Oesh”. Pozwoli mu to na zorientowanie się, że je zrozumiałeś i jesteś gotowy zastosować się do nich. Do nauczyciela nigdy nie zwracamy się po imieniu a jedynie „Shihan” lub „Sensei”. Do starszego rangą zwracamy się „Sempai”.

W czasie zajęć nie wolno opuszczać DOJO bez zezwolenia nauczyciela i asystenta.

Do przeprowadzania ćwiczeń dobieraj współćwiczących według wagi i wzrostu. Kłaniamy się partnerowi przed i po każdym wspólnym ćwiczeniem. Rywalizuj zgodnie z ustalonymi przepisami. Kontroluj swoje zachowanie. Pamiętaj – na zajęciach masz tylko przyjaciół!

Wychodząc z sali ćwiczeń należy ustąpić miejsca starszemu stopniem, ta zasada obowiązuje w każdej sytuacji bez względu na miejsce.

Opuszczając salę i szatnię pamiętaj o konieczności pozostawienia po sobie porządku.

Karategi muszą być zawsze czyste i całe. Pas wolno nosić tylko zgodnie z danym stopniem. Na karategi mogą być naszyte tylko trzy emblematy: na lewej piersi emblemat Kyokushinkai, na lewym rękawie emblemat Kanku. Wszelkie inne napisy-znaczki są niedozwolone.

Do zajęć staraj się przystępować wypoczętym. Prowadź higieniczny tryb życia, min.:

• kładź się i wstawaj o tych samych porach
• śpij przynajmniej 8 godzin
• znajdź czas na relaks w ciągu dnia
• jedz regularnie i odżywiaj się prawidłowo
• nie jedz bezpośrednio przed, ani po zajęciach
• noszenie podczas treningu obrączek, pierścionków, zegarków, łańcuszków itp. jest w czasie treningów surowo zabronione, mogą spowodować zranienie.

DOJO jest miejscem, gdzie buduje się męstwo, a wyższe uczucia ludzkie budzą się w ekstazie ciężkiej pracy. Jest to tajemnicze miejsce gdzie umysł ludzki szlifowany jest w pocie czoła.

Głównym celem karate powinno być osiągnięcie odpowiedniego stopnia samokontroli, niezależnie od charakteru danej jednostki.

Karate nigdy nie atakuje pierwsze.

Słowo „Osu” wypowiadane na każdym treningu oznacza ukłon (pozdrowienie), szacunek dla współćwiczących oraz dla wartości wyznawanych w sztuce karate kyokushin. Wypowiadane jest nie tylko do starszego stopniem, lecz także do każdego współćwiczącego. Karatecy tworzą bowiem jedną wielką rodzinę. Kiedy zaczynasz trening i wchodzisz na salę, a także, gdy go kończysz, kłaniasz się Instruktorowi i Kolegom mówiąc „Osu”. Następnie, gdy opuszczasz Dojo – zatrzymujesz się w drzwiach, kłaniasz się i jeszcze raz mówisz „Osu”. Robiąc to, uznajesz wartość sztuki kyokushin i ducha samowyrzeczenia, który jest jednoznaczny z nieustannym doskonaleniem samego siebie.

Przysięga dojo

1. Będziemy ćwiczyć nasze serca i ciała dla osiągnięcia pewnego, niewzruszonego ducha.
2. Będziemy dążyć do prawdziwego opanowania sztuki karate, aby kiedyś nasze ciało i zmysły stały się doskonałe.
3. Z głębokim zapałem będziemy starać się kultywować ducha samowyrzeczenia.
4. Będziemy przestrzegać zasad grzeczności poszanowania starszych oraz powstrzymywać się od gwałtowności.
5. Będziemy spoglądać w górę ku prawdziwej mądrości i sile porzucając inne pragnienia.
6. Będziemy wierni naszym ideałom i nigdy nie zapomnimy o cnocie pokory.
7. Przez całe nasze życie, poprzez dyscypliną karate, dążyć będziemy do poznania prawdziwego znaczenia drogi którą obraliśmy. Nie będziemy stosować i rozpowszechniać sztuki karate poza DOJO.